"ถึงจุดนึงใจเป็นกลางกับความเสื่อมและความเจริญ พอใจเป็นกลางกับความเสื่อมและความเจริญ สมาธิมากหรือน้อยก็ไม่ใช่ปัญหา เพราะใจเป็นกลางซะแล้ว จิตที่เป็นกลางเป็นจิตที่มีสมาธิในตัว อันเนี้ยเป็นความกลางด้วยสติปัญญา เป็นความกลางด้วยใจที่ฉลาดเต็มที่แล้ว ใจนะหมองไปนิดหน่อยก็ไม่ได้มีปัญหา ใจเป็นอะไรก็ไม่ได้มีปัญหาทั้งสิ้น เพราะว่าฉลาดมากพอที่จะเห็นทุกสภาวะ ไม่ว่าเป็นกุศลหรือเป็นอกุศล ไม่ว่าสว่างหรือมืด ไม่ว่าปราณีตหรือหยาบ ก็ล้วนแต่ แสดงไตรลักษณ์ เกิดแล้วดับ บังคับบัญชาไม่ได้ รักษาไม่ได้จริง ของเหล่านี้ก็กลายเป็นของนอกไป เราต้องภาวนาจนได้ความเป็นกลางตรงนี้ ทุกคนจะต้องเดินมาให้ถึงความเป็นกลางนี้ให้ได้ แต่ว่ามันจะเป็นกลางตรงนี้ได้ มันต้องเห็นมากพอ ก็ต้องเรียนรู้มากพอว่า มันก็เป็นยังงี้แหละ ทั้งหมดเจริญแล้วเสื่อม เจริญแล้วเสื่อม เกิดแล้วดับ บังคับไม่ได้ ไม่มีสาระแก่นสารอะไร ยึดตัวไหนไว้ ก็ทุกข์เพราะตัวนั้น พวกเรามีความสุขที่จะภาวนาดี วันไหนที่พวกเราภาวนาไม่ดีเราจะมีความทุกข์ พวกเรามีความสุขที่จิตมีพลัง วันไหนจิตเสื่อมพลังตกเราจะทุกข์ งั้นเรามีความสุขเพราะอะไร เราจะทุกข์เพราะอันนั้น จนในที่สุด ฉลาดมากพอแล้วว่าทุกตัวมันก็เป็นเงี้ย มันเป็นไปตามเหตุปัจจัย มันทำอะไรไม่ได้หรอก ใจเป็นกลางอย่างแท้จริง มันก็ไม่เสื่อม" คุณประสาน พุทธกุลสมศิริ - สิ่งใดที่ทำให้เรามีความสุข เราจะมีความทุกข์เพราะสิ่งนั้น - คอร์สกลุ่มธรรมทาน วันที่ ๒๑ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๙ (psn590221B)

"หลักนะ ไม่แต่งใจ ไม่ต้องทำอะไร เอาความรู้สึกเป็นหลัก เอาสติเป็นหลัก ไม่ใช่ว่าต้องสงบ สงบก็ไม่เอา เอาแค่ความรู้สึกตัว จิตไหลไปคิด จิตฟุ้งซ่าน ก็รู้ด้วยจิตที่สบาย สงบหรือไม่สงบ เป็นเรืองของใจ ไม่ใช่เรื่องของเรา เราไม่มีหน้าที่ทำอะไร นั่งแล้วใจแกว่งไปแกว่งมา ก็รู้ว่าใจมันฟุ้ง มันเคลื่อนอยู่ ใจมันไปจับลม ใจมันไปจับอารมณ์อะไร เห็นสภาวะอะไรแล้วใจมันเคลื่อนลงไปจับ ก็รู้ว่ามันเคลื่อนลงไปใจ ไม่ได้ทำอะไร รู้ตามความเป็นจริง ไม่ต้องรู้ทุกขณะ" คุณประสาน พุทธกุลสมศิริ - ไม่ได้พูดธรรมะ แต่สภาวะแสดงธรรม- คอร์สกลุ่มธรรมทาน วันที่ ๒๑ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๙ (psn590221A)

"การฟังธรรมะเยอะๆ ก็มีข้อดีนะ มันนำร่องให้จิต เรามีหน้าที่ฟัง ใจคล้อยตามไปตามมุมมองที่ครูบาอาจารย์ชี้ให้ดู แต่เราไม่มีหน้าที่เอาธรรมะนี้มาคิดเติมไปเรื่อยๆ เวลาเห็นสภาวะ ก็ดูสภาวะไปตรงๆ" คุณประสาน พุทธกุลมสมศิริ ในคอร์สกลุ่มธรรมทาน ช่วงถามตอบ 19 กุมภาพันธ์ 2559 (psn590219B)

"หลวงพ่อ เคยบอกว่า สุขมันเป็นเรื่องของคนหลงโลกยิ่งนานผมยิ่งรู้สึกอย่างนั้น คือท่านเคยเปลี่ยนเทียบว่า ขนาดคนทำฌานได้ สมมติว่าทำฌานได้ถึงฌานที่ 2 วันไหนทำฌานที่ 2 ไม่ได้ ได้แค่ฌานที่ 1 ก็ทุกข์แล้ว โลกมันเป็นยังงี้จริงๆ มันมีแต่ว่า มันพร่องอยู่เสมอ มันไม่มีวันเต็ม มันเป็นทาสของตัณหา มันถูกตัณหาพลักดันให้ดิ้นรน คนนะถูกตัณหาพลักดันให้ดิ้นรนทำโน้นทำนั้นตลอดเวลา ได้มาก็ไม่เคยจริง เพราะทุกสิ่งที่เป็นที่พึ่งพิงของความสุขก็ไม่เที่ยง ตัวความสุขเองก็ไม่เที่ยง โลกนี้มันไร้สาระ" - อย่าถูกโลกที่สวยงามหลอกให้เสียเวลาไปวันๆ - คุณประสาน พุทธกุลสมศิริ คอร์สกลุ่มธรรมทาน วันที่ ๑๙ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๙ ช่วงแรก